Heel erg welkom

Vandaag zijn we naar een Marae (Maori meeting house) geweest. Het begon een interessante uitleg en film over dit huis dat 'het huis dat thuis kwam' wordt genoemd. Het was zo'n mooi exemplaar dat de Engelsen het eind 19e eeuw op een wereldtentoonstelling hebben geplaatst. Daarna is het de hele wereld over geweest voordat het na veel onderhandelingen pas in1996 eindelijk is teruggegeven aan de stam. Het is mooi gerestaureerd en wij mochten het bezoeken. 

Maar voor je binnen mag komen, onderga je een uitgebreide welkomsceremonie. We worden geroepen, uitgebreid toegesproken en toegezongen waarna een voor een de aanwezige Maori je een hongi geven. Een hongi is een soort kus maar daarbij druk je je neus en voorhoofd tegen dat van de ander. We voelen ons grondig welkom geheten. 

Er volgt nog een lichtshow over de legenden die uitgebeeld zijn in het houtsnijwerk. We sluiten af met een maaltijd van kawakawa-thee, gebakken brood en brownies met zoete aardappel. Door dit welkom een een gezamenlijke maaltijd horen we nu bij de 'whanau' (familie). We voelden ons meer een gewaardeerde gast dan een toerist. 

Na dit bezoek is het tijd voor een heel ander bezoek. Tante Truus is gisteren verhuisd naar een seniorenwoning in Whakatane dus daar gaan we even langs. Nichtje Linda en haar man Shane zijn daar ook, het is leuk hen weer te ontmoeten.

Nadat we nog even boodschappen hebben gedaan en tante Tini hebben geholpen met het maken van haar beroemde aardappelsalade is het tijd om naar neef Christian te gaan. Hij heeft ons uitgenodigd voor een barbecue. Hij woont met zijn vrouw en kinderen in het huis waar hij en zijn broers zijn opgegroeid. Vlaggen zijn zijn hobby en hij heeft de Nederlandse en Nieuw-Zeelandse vlag uitgehangen als welkom.

Morgen ontmoeten we de rest van de familie, dan is het Cuzzies Day (neven- en nichtendag)