The Black Abyss

Onze B&B (Waitomo Caves Guest Lodge) was heerlijk. Ik ben waarschijnlijk nog nooit zo vaak 'love' genoemd als door onze landlady maar ze was allerliefst. Aan een gezamenlijke tafel met 2 wat oudere Engelse stellen hebben we genoten van het ontbijtbuffet. Even een bodempje leggen voor het avontuur van vandaag. En wat voor een avontuur, eentje met de onheilspellende naam The Black Abyss!

Bij The Legendary Black Water Rafting Company kun je 2 verschillende tours boeken, een korte en een lange. Om onbekende redenen heb ik in een moedige bui de lange geboekt. 

Maar oké, ons groepje van 8 bestaat naast ons uit 2 Amerikanen, 2 Nieuw-Zeelanders, 1 Schotse, 1 Duitse en twee gidsen Mitch en George. We hijsen ons in dikke wetsuits, sokken, laarzen, een helm met lampje en een harnas met allerlei touwen en haken.

We rijden met een busje naar de ingang van de grot, waar we een lesje abseilen krijgen. Aan touwen lopen we achterover hangend een heuveltje af. Wat hilarisch is, is dat de beide andere heren geen idee hebben waar ze in terecht gekomen zijn. De Amerikaan dat dat hij gloeiwormen ging bekijken in een grot en de andere man dacht dat zijn vrouw de korte tour geboekt had! Maar ze zijn allebei fit genoeg om dit aan te kunnen maar we vermoeden dat er vanmiddag nog wel een hartig woordje gesproken gaat worden.

Want de volgende stap is echt abseilen, 35 meter naar beneden door een smalle opening de donkere grot in. Dit is het deel waar ik het meest tegenop zag, hoogtevrees! Mitch verzekert me dat ze hier geen hoogtes hebben maar dieptes. Het abseilen is niet zo eng als ik dacht maar ik ben blij als ik weer op/onder de grond sta.

We klauteren een stuk door gangen en over rotsen tot we op een plateautje komen waar we niet verder kunnen. We worden een voor 1 vastgehaakt, stappen op op een rotspunt en vliegen dan het donker in via een zipline, die ze hier Flying Fox noemen. Omdat het donker is stop je heel onverwacht en tol je in het rond tot George je opvangt en loshaakt. Dat was lachen en gillen.

Dan komt de volgende stap, we moeten het water in en dat is ongeveer 12 graden! We springen met onze billen in een zwembad met een grote sprong een paar meter naar beneden, landend op je billen. Met een grote klap land ik goed maar ga meteen helemaal kopje onder. KOUD! Dat beneemt me de adem dus ik kan niet eens gillen. Meteen maar verder want we moeten in beweging blijven in deze kou. We peddelen een stuk, lopen en zwemmen. Er zijn heel veel gloeiwormen en het is heel donker, je hebt alleen het lampje op je helm. 

Tussendoor krijgen we warme chocolademelk en koek en later nog een keer warme appelsap en chocolade. Je verbrandt veel calorieën in dit koude water en we moeten nog een heel stuk.

Het mooiste stuk is als we een lange lage gang vol gloeiwormen in peddelen. Aan het einde haken we onze voeten onder de armen van degene voor ons en als één lange sliert worden we terug getrokken door de gang. In het donker met overal boven ons gloeiwormen. Het is een magisch gezicht!

Dan gaan we langzaam richting uitgang, we glijden nog head first van een glijbaan het water weer in, kruipen door een kleine opening. Oh, en we komen een grote dikke aal tegen. Hij is heel nieuwsgierig en moet eerst weggelokt worden voor 1 van de dames verder durft.

Het laatste stuk is zwaar. Voor al die andere dingen had ik lef nodig maar nu kracht. We klimmen tegen hard stromend water in, steeds verder omhoog. je voelt je handen en voeten bijna niet meer. Op het laatst moeten we door smalle doorgangen tegen 2 watervallen omhoog klimmen. We zitten nergens aan vast en de gidsen sturen ons één voor één omhoog: hand hier, voet daar, dan daar en trek jezelf omhoog. En dan na het laatste bochtje ineens licht, en warmte.

Terug met het busje en dan, nadat we ons uit de wetsuits gewurmd hebben, eerst een warme douche en dan hete soep en een broodje.

Ik ben heel trots dat ik het gered heb, mijn voet doet pijn en mijn knie is een beetje blauw maar we hebben niks overgeslagen of alternatieve routes genomen!

Als we opgewarmd zijn stappen we in de auto, op weg naar Auckland, nog ruim 3 uur rijden. Het geboekte accommodatie is een studio met in de verte uitzicht op de haven en: een bubbelbad!

Eerst nog een paar boodschappen doen voor het ontbijt. Een hapje eten bij de Italiaan, lekkere pasta voor Willem en voor mij wat later rode poon blijkt te zijn, uit de oven. Het is zalig maar we hadden ondertussen ook flink honger gekregen.

Daarna toch maar even in dat bubbelbad voor de gepijnigde spieren. Morgen Auckland ontdekken